Nieuwe eiwitgewassen voor de voeding van varkens in de biologische houderij

Summary

Voor biologische veehouders geldt vanaf 2005 de eis dat alle voeders van biologische oorsprong dienen te zijn. In deze deskstudie worden de eigenschappen en potentie van alternatieve eiwitgewassen beschreven. Zaden van in ons land passendeleguminosen (erwt ( Pisum sativum), veldboon ( Vicia faba), lupine ( Lupinus albus, Lupinus luteus, Lupinus angustifolius) ) hebben een hoog eiwitgehalte vergeleken met dat van andere zaadgewassen doch lager dan dat van soja. De aminozuursamenstelling vanleguminosen is goed, alleen de niveaus van tryptofaan en de zwavelhoudende aminozuren zijn suboptimaal. Het gehalte aan lysine en threonine in het eiwit is hoog; hierdoor is het eiwit qua samenstelling complementair aan dat van granen. Leguminosenbevatten zogenaamde antinutritionele factoren (ANF): stoffen die de verteerbaarheid verminderen. De belangrijkste ANF s zijn: alkaloiden en tanninen, fytaat, protease-remmers, lectines, saponines en oligosachariden.Het gewas quinoa is interessant vanwegehet relatief hoge vet- en eiwitgehalte en de goede kwaliteit van het eiwit ten opzichte van granen. Voederproeven met biggen en kippen laten zien dat - met name - rassen van leguminosen met lage ANF-gehaltes het soja-aandeel in mengvoeders kunnenvervangen. Voor de biologische teler is veldboon wellicht het aantrekkelijkste gewas omdat dit gewas minder problemen met ziekten dan erwt kent. Op langere termijn zal ook lupine aantrekkelijk worden als aan de Nederlandse omstandigheden aangepaste rassenbeschikbaar komen; de thans in het buitenland ontwikkelde nieuwe rassen zullen zich in Nederland moeten bewijzen! Hetzelfde geldt voor quinoa.